Γλώσσα πολύχημη και εφευρετική, ένας μύθος έξυπνος και κινητικός, που βρίσκεται (όπως και στο πρώτο βιβλίο του συγγραφέα) μεταξύ του ολοφάνερου – σπαρακτικά ειρωνικού ψέμματος και της σοβαρής, αδιαμφισβήτητης αλήθειας, κανονικότητα στην αφηγηματική ανάπτυξη: αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του «Μακαβέττα», που αποδεικνύει ότι ο Α.Κ Δοξιάδης διαθέτει όχι μόνο συγγραφική (με την έννοια του καλού παραμυθιού) στόφα, αλλά και φαντασία, και δύναμη παραστατική και ατομικό ύφος. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί και κατασταλάζει αργά (κατά κύματα) στη συνείδηση του αναγνώστη. Ένας σκηνοθέτης που ασχολείται και με το γράψιμο; Όχι. Ένας πεζογράφος με μέλλον – του οποίου το δεύτερο δείγμα δεν φέρνει τη νοσταλγία του πρώτου (όπως όλο και πιο συχνά συμβαίνει με ορισμένους νεώτερους δημιουργούς) αλλά, αντίθετα, γεννά προσδοκία για το επόμενο: χωρίς να είναι μεγάλη σύνθεση, ο «Μακαβέττας» αποκτά, εν πορεία, τη δυναμική εύρωστου συνόλου΄ μακρυά από να αποτελεί ιστορικό πεζογράφημα, υποβάλλει πειστικά σε μια σχετική ατμόσφαιρα΄ τέλος, με ποικίλα νοούμενα να διαπερνούν όλες σχεδόν τις αφηγηματικές ενότητες, το κείμενο του Α. Κ. Δοξιάδη προσφέρεται στο παιχνίδι και την απόλαυση – αρετές, γενικώς, περιορισμένης κυκλοφορίας.

June1, 1988: Vangelis Hadjivasileiou – Tetarto magazine